nosowy — przym. od nos (zwykle w zn. 1) Jama, kość, chrząstka, przegroda nosowa. Otwory nosowe ptaka. ∆ Głos nosowy, odgłos, dźwięk itp. nosowy «głos człowieka mówiącego przez nos, głos stłumiony na skutek utrudnionego przepływu powietrza przez nos;… … Słownik języka polskiego
głos — m IV, D. u, Ms. głossie; lm M. y 1. «dźwięk (artykułowany) wydawany przez istoty żyjące, mowa, śpiew; także wszelkie bodźce zewnętrzne oddziałujące na zmysł słuchu, brzmienie czegokolwiek» Donośny, mocny, słaby głos. Cienki, gruby głos. Dźwięczny … Słownik języka polskiego
nazalizować — ndk IV, nazalizowaćzuję, nazalizowaćzujesz, nazalizowaćzuj, nazalizowaćował, nazalizowaćowany jęz. «nadawać głosce rezonans nosowy, wymawiać ją z rezonansem nosowym» ‹n. łac.› … Słownik języka polskiego
otwór — m IV, D. otworu, Ms. otworze; lm M. otwory 1. «naturalna lub sztucznie wytworzona przerwa w jakiejś substancji; wolne miejsce, luka, szpara, szczelina, dziura» Otwór w okiennicach, w płocie. Wywiercić otwór. Przez otwory w dachu przedostawała się … Słownik języka polskiego
rezonans — m IV, D. u, Ms. rezonanssie; lm M. e 1. «pogłos, oddźwięk, odgłos; dobra słyszalność dźwięków w pomieszczeniu, zależna od powierzchni odbijających dźwięki» Rezonans przeszkadzał w rozumieniu słów mówcy. W tej sali jest dobry rezonans. ∆ jęz.… … Słownik języka polskiego
unosowić — dk VIa, unosowićwię, unosowićwisz, unosowićsów, unosowićwił, unosowićwiony rzad. unosawiać ndk I, unosowićam, unosowićasz, unosowićają, unosowićaj, unosowićał, unosowićany, jęz. «nadać (głosce) rezonans nosowy, wymówić ją z rezonansem nosowym» … Słownik języka polskiego
